W XIX wieku Lourdes, przez które przepływa
potok Gave de Pau, jest spokojną mieściną, liczącą kilka młynów wodnych. W
jednym z nich mieszka rodzina Soubirous, z najstarszą córką, o imieniu
Marie-Bernarde, nazywaną Bernadetą, urodzoną dnia 7 stycznia 1843 roku.
Po dziesięciu latach życia we względnym
dostatku, rodzina wpada w nędzę : następują dwa lata suszy, wypadek przy
pracy ojca rodziny, Franciszka, w którym traci on oko, niesłuszne oskarżenie o
kradzież mąki i tygodniowy pobyt w więzieniu, rewolucja przemysłowa, w wyniku
której upadną w krótkim czasie wszystkie młyny wodne, epidemia cholery,
zbierającej ponure żniwo, trzydzieści osiem ofiar śmiertelnych w ciągu sześciu
tygodni, w miasteczku liczącym cztery tysiące mieszkańców... Również Bernadeta
zachoruje, na cholerę i gruźlicę, po których zostanie jej do końca życia
chroniczna astma...
W roku 1856 rodzina Soubirous jest zrujnowana.
Bez środków do życia, znajduje schronienie w Cachot, dawnej celi więzienia komunalnego,
w wilgotnej izbie o powierzchni 16m². W wieku lat czternastu Bernadeta nie umie
czytać ani pisać, nie przystąpiła jeszcze do Pierwszej Komunii św. Rodzice, by
mieć « jedną gębę mniej do wyżwienia », wysyłają ją do pracy, do
dawnej mamki, do wsi Bartrès.
Po powrocie do Cachot, Bernadeta przeżyje
najbardziej niezwykłą serię spotkań. Wszystkie odbyły się w Grocie Massabielle,
wszystkie miały świadków zachowania Bernadety, ale tylko ona widziała Piękną
Panią. Objawienia rozpoczęły się dnia 11 lutego 1858, było ich osiemnaście, dwa
pierwsze i dwa ostatnie w milczeniu. Piękna Pani przekazała dziewczynce Orędzie,
w postaci słów i gestów.
W czasach Bernadety Grota była miejscem wypasu
stada świń, brudnym, ciemnym, wilgotnym i zimnym. Właśnie tutaj objawia się
Maryja, cała w bieli, czysta, Niepokalana, znak Miłości Boga do nas. Jak wielki
jest kontrast pomiędzy brudną grotą, a bielą Maryji. Jak w Ewangelii, spotyka
się bogactwo Boga z nędzą człowieka. Bóg przychodzi do nas tam, gdzie jesteśmy,
w samo serce naszej biedy, naszych straconych spraw mówi nam, że nas kocha,
takich, jakimi jesteśmy.
« Nie jest konieczne pisać to,
co mam wam do powiedzenia ». Te nadzwyczajne słowa mówią, że Maryja chce
wejść z Bernadetą w porządek miłości, w relację serca. Serca w sensie
biblijnym, oznaczającego wnętrze każdej osoby, to co w nas najgłębszego.
Bernadeta została natychmiast zaproszona do otwarcia głębi swojego serca, by
przyjąć orędzie Miłości.
Przy drugim odezwaniu się Maryji, dziewczynka
jest bardzo poruszona : «Czy zechciałaby Pani
wyrządzić mi tę łaskę i przychodzić tu przez piętnaście dni ? » ;
po raz pierwszy ktoś zwrócił się do niej przez « pani ». Patrzyła na
mnie, jak na osobę.
«Nie obiecuję Ci szczęścia na tym
świecie, ale na następnym ». poznaliśmy już trochę życie Bernadety.
« Idź (idźcie) do źródła napić
się i umyć się w nim »
« Pokuty, pokuty,
pokuty... ».
« Będziesz (będziecie) modlić
się za grzeszników ». Pod słowem pokuta trzeba rozumieć nawrócenie. Dla
Kościoła, tak, jak naucza Chrystus, nawrócenie polega na zwróceniu się całym
sercem do Boga i do bliźnich. Wtedy możemy zrozumieć, że grzech nie uczyni
człowieka szczęśliwym. Grzech to wszystko, co dzieje się w opozycji do Boga.
Podczas trzynastego Objawienia, Maryja mówi
Bernadecie : « Idź powiedzieć księżom, by
zbudowano tutaj kaplicę, i żeby przychodziły tu procesje. »
Przekonacie się sami, na własne oczy w jakiej
mierze te słowa Matki Bożej zostały zrealizowane...
«Ja jestem Niepokalane
Poczęcie »
Bernadeta nie zrozumiała natychmiast znaczenia
tych słów. Dogmat Niepokalanego
Poczęcia, promulgowany cztery lata wcześniej, w 1854 roku, oznacza, że,
dzęki zasługom Krzyża Chrystusa, Maryja została poczęta nie dotknięta grzechem
pierworodnym.
Dnia 4 lipca 1866 roku Bernadeta opuszcza na
zawsze Lourdes, wstępując, jako zakonnica, do Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia
w Nevers. Umiera tam dnia 16 kwietnia 1879 roku, jej ciało spoczywa dzisiaj w
szklanej trumnie – relikwiarzu w kaplicy klasztornej. Swoim życiem w ukryciu potwierdziła prawdziwość swoich
relacji.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz